Son iki yıldır üzerine en çok kafa yorduğum konulardan biri iklimin insan davranışları ve sosyal ilişkileri üzerindeki etkileridir, desem abartmış olmam sanırım. Çünkü sizi omuzlarınızdan bastırıp yerin yedi kat dibine sokmaya çalışıyormuş gibi hep tepenizde dolanan bir bulut tabakasının keyfinizi kaçırmasına engel olmak zor. Oysa şu an Türkiye’de olsam “Nisan mayıs ayları, gevşer gönül yayları,” diye mırıldanarak gezinebilirdim ortalarda.
Aşkım Çoban Yıldızı’nı okuyunca yine, mevsimlerin duygular üzerindeki hakimiyetini kırmak neden bu denli zor, diye bir düşünce aldı beni. Gerçi itiraf etmeliyim ki Norveçli gençlerin bahar aylarında gönül ilişkilerini nasıl yaşadıklarını pek bilmiyorum. Ama gökyüzüne baktıklarında görebilecekleri bir çoban yıldızının olmaması duygusallığı sınırlayabilir. Norveççem yeterli olsaydı Aşkım Çoban Yıldızı’nı onların diline çevirmek isterdim. Başka bir kültürün gençlerine ilişkin fikir edinmenin daha güzel bir yolu olabilir mi?
Aşkım Çoban Yıldızı, Aylin’in ve Serkan’ın zaman zaman yetişkinlerden daha olgun davranmayı başardıkları aşk ilişkilerinden, arkadaş çevrelerinden ve aile yaşamlarından alınmış kesitlerin üzerine kurulu bir öykü. Lise öğrencisi olan sevgililerden Aylin bir gün “kendi olmak” istediğini söyleyerek aslında hâlâ sevmeye devam ettiği Serkan’dan ayrılıveriyor. Ayrılığın acısıyla ne yapacağını şaşıran Serkan ise bulunduğu ortamdan bir süre uzaklaşmanın iyi geleceğini düşünerek ailesinin yaşadığı köye dönüyor. Öykünün bundan sonrasında iki gencin birbirlerinden ayrı geçirdikleri bu dönemde kendilerini keşfetme çabalarına, çevrelerindeki diğer insanlarla kurmaya çalıştıkları arkadaşlık ve aşk ilişkilerine, aileleri ve onların dahil olduğu sosyal yaşamı değerlendirişlerine tanık oluyoruz. Aylin’in kendi olma isteğinin sonucu olan bu süreçte her iki genç de yeni bakış açıları ve yaşam tarzlarıyla tanışıyorlar.
Bizim edebiyatımızda gençler için nitelikli ürün bulmak kolay değil. Fatih Erdoğan’ın Aşkım Çoban Yıldızı’yla kolay kolay yakalanamayacak bir yaş grubuna seslendiğini görüyoruz. Gençlerin duygusal dünyaları ve dünyaya bakış açılarına ilişkin gerçekçi gözlemleri olduğunu roman boyunca fark ettiren yazar, gençlik edebiyatı alanında ürün veren kimi yazarların yaptığı gibi onlara ahlâk dersi vermek ya da onlar için ideal bir yaşam çizmeye çalışmak gibi yanlışlara düşmüyor. Erdoğan’ın roman kahramanları aileleri ve sosyal çevreleriyle ters düşebilen, cinselliği merak eden ve pek çok ergenin yapabileceği cinsten hatalar yapan; ama sosyalleşmeyi başaran ve hatalarından ders çıkarmayı bilen gençler. Toplumun istediği “standart genç” tipinden uzak karakterler çizen Erdoğan biz sevgili okurlarını da, insanın eline yüzüne bulaşan bir romantizmle bezenmiş aşk masalı okumaktan kurtarıyor böylece.
